Çalışan Anne mi dediniz?

13 aylık bebek annesi ve 1 ayı geçkin bir zamandır da çalışan anne kimliğine kavuşmuş bir insan olarak, "çalışan anne" olmakla ilgili söylemek istediklerim var. Özellikle internette konuyla ilgili kendini suçlu ve üzgün hisseden anneleri gördükçe üzülüyorum. Ve düşünmeden edemiyorum, ben niye öyle hissetmiyorum? Belki işyerim ve evimin yakın olması, belki bulduğumuz bakıcıya güveniyor olmam, kızımın bakıcısını seviyor olması belki de hepsi. Benim naçizane önerim ise:

Çalıştığınız için kendinizi suçlamayın. Sonuç olarak, çalışarak çocuğunuzun geleceğini hazırlıyorsunuz.

Bırakın dağınık kalsın. Artık çok vaktiniz olmadığına ve sizden ilgi bekleyen bir bebek/çocuk olduğuna göre, bırakın bulaşıklar lavaboda bir gece beklesin, çamaşırlar ertesi gün yıkansın ya da o gün toz almayıverın. Çocuğunuz her geçen gün büyüyor ve siz bu anları çamaşır-bulaşık adına kaçırmayın.

Yardım istemekten kaçınmayın. İster eşiniz, aileniz ya da arkadaşınız olsun, muhakkak bir konuda size yardımcı olacak birileri vardır. Yardım istemekten utanmayın.

Kendinize iyi davranın. Mükemmel olmaya çalışmayın. Ve yapamadıklarınız için kendinizi hırpalamayın.

Ve unutmayın, siz mutluysanız, çocuğunuz da mutludur.

Son söz olarak, Prof. Dr. Nevzat Tarhan' ın yazısını da okumanızı öneririm.

kaynak:Jason Hargrove